Bir süredir sosyal medyada gördüğüm ve çok beğendiğim bir videonun metnini paylaşmak istedim sizlerle.
Bir erkek defalarca yok sayıldığında artık sesini değil varlığını geri çeker. Bir kez değil, defalarca incitildiğinde güvenmekten çok unutmayı öğrenir. Ve bir gün dünya onun neden bu kadar suskun, neden bu kadar soğuk olduğunu anlamaz. Oysa görmezden gelinmek bir kez daha tekrar ettiğinde umut değil, sınır çizer içine. Yaranlandıkça kabuk değil, duvar örer. Güvendiği ellerden düştükçe, bir daha kimseye uzanmaz. Soğukluk öylece doğmaz; ihmalin ateşinde, acının örsünde dövülür. Acı onu parçalayan değil, onu yeniden inşa eden şeydir. O, kendisi için bir kez bile var olmayanlar için hep savaşmaktan yorgun düştü. Dürüstlüğünü zayıflık sayan bir dünyada en çok içinin çıplaklığından üşüdü ve artık suskunluğu bir çığlıktır.
Alıntıdır